Η σημαία της Φροξυλάνθης
«Ισιδώρα. Τι ωραίο όνομα» «Το ίδιο θα έλεγε ακόμη κι αν το όνομά της ήτανε Φροξυλάνθη» άκουσα την Ελίνα να ψιθυρίζει διπλα μου, Ένα πνιχτό Χιχίρισμα ακολούθησε ακριβώς πίσω απ' την πλάτη της, που του απάντησε ένας ξερόβηχας. Στο μεταξύ το κορίτσι που το έλεγαν Ισιδώρα είχε κοκκινίσει από ευχαρίστηση. Δεν είχε καταλάβει τίποτε.
«Ευχαριστώ, κυρία» ψιθύρισε στη δασκάλα μας και κάθισε πάλι στο θρανίο του, Το να έρχεσαι σε μια τάξη σχεδόν στη μέση της χρονιάς δεν είναι και ό,τι καλύτερο, όμως το να έρχεσαι και σε μια τάξη σαν την δικιά μας είναι μεγάλη ατυχία! Η αλήθεια είναι πως εγώ τουλάχιστον δεν πρέπει να έχω κανένα παράπονο. Ούτε στη μέση της χρονιάς ήρθα, αφού πηγαίνω στο διο σχολείο από το νηπιαγωγείο, ούτε κανένας ασχολείται μαζί μου για το αν με λένε Ισιδώρα ή φροξυλάνθη. Είναι φορές που νιώθω σχεδόν αόρατη και με βολεύει, γιατί, αν δεν είσαι αόρατη, μπορεί να μπλεχτείς σε πράγ ματα που δε θα σου αρέσουν καθόλου. Και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. .
Στην τάξη μας, πέμπτη δημοτικού για έναν παράξενο λόγο τα αγόρια είναι τόσο λίγα που μοιάζει λες και δεν υπάρχουν καν. Και θα λεγε κανείς πως χωρίς αγόρια όλα θα ήταν ήσυχα, κοριτσίστικα και γλυκά. Αμ δε! Τι να τα κάνεις τα αγόρια όταν υπάρχει μια Ελίνα. Το ότι είναι πρώτη σε όλες τις φα σαρίες το χουμε πάρει πια απόφαση όλοι. Υπάρχει όμως και κάτι χειρο τερο. Ή είσαι μαζί της ή είσαι εχθρός της. Γελάει εκείνη,πρέπει να γελάσεις Κι εσυ. Θυμώνει; Πρέπει να θυμώσεις. Αν τολμήσεις έστω και μία φορά να σηκώσεις κεφάλι, κάηκες... Θα σε κλοτσήσει, θα σε βρίσει, θα σε φτύσει. Εκτός κι αν είσαι αόρατη σαν κι εμένα...
Με την Ελίνα είμαστε συμμαθήτριες από το νηπιαγωγείο. Θυμάμαι που την κατέβαζε στο σχολικό μια κυρία μελαψή, θα πρέπει να ήταν οικιακή βοηθός στο σπίτι τους.
Η Ελίνα τσίριζε και η καημένη η κυρία έλεγε συνέχεια «Παρακαλώ, παρακαλώ!» όμως εκείνη το δικό της, συνέχιζε να τσιρίζει πως, αν ήταν να πάει στο σχολείο, έπρεπε να πάρει οπωσδήποτε μαζί και το καινούριο της ποδήλατο, τα DVD της με τα κινούμενα σχέδια και την τηλεόραση απ' το δωμάτιό της, γιατί το πρωινό έχει παιδικά προγράμματα. Στην πρώτη δημοτικού το πήρε πια απόφαση πως θα έρχεται στο σχολείο χωρίς όλα εκείνα τα συμπράγκαλα, σταμάτησε τις τσιρίδες στο σχολικό κι άρχισε άλλο βιολί. Να το παίζει αρχηγός και μάλιστα αγόρι σε όλα. Μερικές φορές κάτι πιάνει το μάτι ή το αυτί της δασκάλας μας και τότε την καλοπιάνει ή τη μαλώνει, ανάλογα με την περίπτωση. Εκείνη όμως έχει μάθει πότε πρέπει να μένει σιωπηλή και καταφέρνει κάθε φορά να ξεγλιστράει.
Τώρα αν με ακούσει κανείς να μιλάω έτσι, θα πει πως έχω πολλή κακία μέσα μου. Όχι βέβαια! Όμως μια αντιπάθεια για την Ελίνα την έχω. Ποιος θα μπορούσε να συμπαθήσει ένα τέτοιο κορίτσι, Από τη μέρα που ήρθε η Ισιδώρα στην τάξη μας το «Φροξυλάνθη» άρχισε να δίνει και να παίρνει. Ποιος ξέρει από ποια παλιά ελληνική ταινία το είχε ξεσηκώσει η Ελίνα και το είχε κολλήσει της Ισιδώρας, το ανέμιζε λες και ήταν σημαία κάθε φορά που συνήθιζε να κάνει τα δικά της. Με το που έκανε να γυρίσει την πλάτη η Ισιδώρα για να βγει στο διάλειμμα, η τσάντα της έπεφτε με θόρυβο κι όλα της τα υπάρχοντα σκόρπιζαν στο πάτωμα. «Φροξυλάνθη! Αχ, συγγνώμη, Ισιδώρα, κάποιος πέταξε κάτω την τσάντα σου». . Το ίδιο συνέβαινε πότε με το μπουφάν της, πότε με τα παπούτσια της γυμναστικής, που με έναν τρόπο ταχυδακτυλουργικό η Ελίνα κατάφερνε να τα στέλνει με μια κλοτσιά το ένα στη μια άκρη του γυμναστηρίου και το άλλο στην άλλη.
Περίμενα να δω τι θα κάνει η Ισιδώρα, αλλά εκείνη, εκτός απ' το να κοκκινίζει, δεν έκανε τίποτε. Καλά, αυτό το κορίτσι θα πρέπει να είχε ένα διακόπτη μέσα του που το έκανε να κοκκινίζει και να σω παίνει σαν να μη συνέβαιναν στην ίδια όλα αυτά μα σε κάποια άλλη. Κι εκείνο το Φροξυλάνθη, στη ζωή μου δεν είχα ακούσει πιο απαίσιο όνομα. Η Ισιδώρα κόντευε πια να το κάνει δικό της, μέχρι που είχε αρχίσει να γυρίζει κάθε φόρα ου τη φώναζε έτσι η Ελίνα ή κάποια απ' την παρέα της.
Ένα πρωί, λίγο πριν τελειώσει το πρώτο διάλειμμα, στεκόμουν μαζί με δυο τρία άλλα κορίτσια και τα λέγαμε. Μαζί μας ήταν και η Ισιδώρα ... χτύπησε το κουδούνι και ξεκινήσαμε να μπούμε στην τάξη μας. Ξαφνικά άκουσα ένα «Αχ!» πίσω μου και ύστερα γέλια τρανταχτά. «Φροξυλάνθη, έπεσες: Ποπό, την κακομοίρα!» Η Ελίνα με τις κολλητές της, τη Νάσια και την Πέπη, είχανε σκάσει στα γέλια.
Γύρισα και είδα την Ισιδώρα πεσμένη φαρδιά πλατιά τη μέση της αυλής. Αυτό που φορούσε κάτω από τη φούστα της, άσπρο με κάτι καρδούλες ροζ είχε εμφανιστεί στη Θέα όλου του σχολείου που την προσπερνούσε για να μπει στις ταξεις γελώντας. Δε χρειαζόταν πολύ μυαλό για να κα ταλάβεις ποιος της είχε βάλει τoικλοποδιά. Καποιες συμμαθήτριές μας εξακολουθούσαν να γελανε κι όταν μπήκαμε στη δική μας ταξη μονάχα τα αγόρια -και προς τιμήν τους-έμοιαζαν να μη δίνουν σημασία στις ασχολίες των κοριτσιών. Η ισδώρα είχε καθίσει στο θρανίο της με κατεβασμένο το κεφάλι, κόκκινη σαν παντζάρι. Έμοιαζε να μην τολμάει να κουνήσει ούτε βλέφαρο και όταν η δασκάλα μπήκε κι άρχισε το μάθημα, ούτε που σάλεψε από τη θέση της. «Μίλα! Πες το χαζή!» έλεγα από μέσα μου. «Πες το τώρα Την επόμενη φο ρο θα είναι χειρότερα!» αλλά εκείνη τίποτε. Την επόμενη εβδομάδα άρχισαν οι εξυπνάδες μέσα στο σχολικό. “Φροξυλάνθη, σήκω από κει. Είναι η θέση μου!» φώναζε η Ελίνα. Σηκωνόταν η Ισιδώρα, πήγαινε στη διπλανή θέση. «Σήκω! Αυτή είναι η δική μου!» έλεγε τώρα κάποια απ' τις κολλητές της. «Πήγαινε να κάτσεις μπροστά! Εκεί υπάρχουν πάντα άδεια καθίσμαται. Όλα αυτά γίνονταν πριν ξεκινήσουμε. Μέχρι την Παρασκευή το μεσημέρι.
Την Παρασκευή είχαμε καθίσει όλοι όμορφα και ήσυχα, το σχολικό ξεκίνησε, βγήκε απ την αυλή του σχολείου και σταμάτησε στο πρώτο φανάρι πριν από τη λεωφόρο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή η Ελίνα κι η παρέα της
θυμήθηκαν πάλι πως είχαν καθίσει σε λάθος θέσεις, «Φροξυλάνθη, κάθεσαι στη θέση μου!» Καθώς ζώνες ασφαλείας ξεκούμπωναν, σπρωξιές ανταλλάσσονταν, άναψε το πράσινο. Και τότε έγινε το «έλα να δεις»! «Κύριε Βασίλη, κάνε στην άκρη και σταμάτα, παρακαλώ!» φώναξε καταταραγμένη η συνοδός Ο οδηγός δεν περίμενε δεύτερη κουβέντα,όμως στο μεταξύ η Νάσια, η Πέπη και η Ελίνα, αφού κάνανε κάτι βουτιές απ' το διάδρομο του σχολικού προς τα παιδιά που κάθονταν, είχανε πέσει τελικά η μια πάνω στην άλλη κι όλες μαζί πάνω στην Ισιδώρα. Ένα απ' τα αγόρια άρχισε να φωνάζει πως είναι όλες τους τρελές. Ένα άλλο, ο Θανάσης, πως είχε σπάσει η μύτη του. Πραγματικά απ' τη μύτη του έτρεχαν αίματα. Ο κύριος Βασίλης τα είχε χάσει, η συνοδός προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. «Κυρία, η Φροξυ... η Ισιδώρα!» Η Ελίνα κλοτσούσε με μανία το πάτωμα του αυτοκινήτου τσιρίζοντας πάνω κάτω, όπως τότε που δεν ήθελε να έρθει στο νηπιαγωγείο. Ο Θανάσης σκούπιζε με χαρτομάντιλα τη ματωμένη μύτη του. «Αγοροκόριτσο!» της φώναξε. «Για ξαναπές το, δεν το άκουσα καλά και... » Πήγε να του ορμήσει εκείνη, όμως τους πρόλαβε η συνοδός και τους δυο. «Καθίστε αμέσως στις θέσεις σας και ήσυχα!» Η Ισιδώρα έκλαιγε σιγανά, Εισαι απαράδεκτη! Ο απειλητικός τρόπος που το είπε η συνοδός έκοψε το κλάμα της Ισιδώρας σα μαχαίρι. «Κυρια..΄΄ ψέλλισε κι ύστερα τίποτε! «Δεν ήταν η Ισιδωρα, κυρία Ήταν η Ελίνα!» Το είχα πει κι ουτε που το κατάλαβα. Η Ελίνα μου έριξε ένα φαρμακερό βλέμμα. «Θα σε σκίσω!» σχημάτισε σιωπηλά τις λεξεις με τα χείλη της. Και τότε εγω της απάντησα δυνατά: «Σκασίλα μου.» Ήμουν εγώ; Δεν ήμουν. Τι να πω. Να είχα φοβηθεί τόσο απ' το παρά λίγο τρακάρισμα και να είχα πάρει κουράγιο απ' αυτό; Όμως η Ελίνα το είχε παρακάνει! Η συνοδός μας κοίταζε πότε τη μια και πότε την άλλη. «Είναι αλήθεια;» ρώτησε, «Αλήθεια!» είπα πάλι εγώ θαρρετά. «Πολύ καλά, καθίστε τώρα ήσυχα και τη Δευτέρα τα ξαναλέμει Το σχολικό ξεκίνησε ξανά. Η Ισιδώρα ξανάρχισε να μυξοκλαίει, η Ελίνα αντάλλασσε ματιές με τις υπόλοιπες της παρέας, ενώ εγώ γύρισα και τούσα έξω απ' το παράθυρο.
Πέρασα ένα Σαββατοκύριακο μέσα στο θυμό. Βασικά για την Ισιδώρα Κι ύστερα για την Ελίνα. Η μια μυξόκλαιγε αντί να γυρέψει το δίκιο της και η άλλη παρά λίγο να προκαλέσει ατύχημα με τις βλακείες της. Στη μαμά μου που με ρώτησε γιατί είμαι αμίλητη και σκεφτική τα είπα όλα με τη μία. Μου φάνηκε πως ξαφνιάστηκε τόσο, που για λίγο δεν μπορούσε να μιλήσει. «Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στο σχολείο σας;» «Συμβαίνουν!» «Και γιατί δε μου το είπες πιο πριν;» «Γιατί δε συνέβαιναν σ' εμένα». «Αυτό σου μάθαμε εγώ κι ο πατέρας σου; Να αδιαφορείς για ό,τι συμβαίνει γύρω σου;» Ντροπιάστηκα, μα όχι και τόσο πολύ. Στο κάτω κάτω, να που είχα τολμήσει να πω την αλήθεια. Σκεφτόμουν τι θα γινόταν τη Δευτέρα περιμένοντας με αγωνία να δω την Ισιδώρα! Η μαμά μου, μου είχε πει πως θα ξεθάρρευε τώρα που βρήκε ένα σύμμαχο. Τη Δευτέρα όμως η Ισιδώρα δε φάνηκε στο σχολείο. Ύστερα με φώναξαν στο γραφείο της διευθύντριας Πρώτα εμένα και μετά ένα ένα όλα τα παιδιά που βρισκόμαστε στο σκολκό. Δεν ξέρω τι είπαν τα άλλα παιδιά της τάξης μου, μάλλον αυτά που είπα κι εγώ ,όμως εγώ έκανα την αρχή.
Δράση πρώτη
Μετά το περιστατικό στο σχολικό η Ισιδώρα γύρισε πολυ φορτισμένη στο σπίτι της. Πέρασε ένα δύσκολο απόγευμα και μάλιστα πρίν κοιμηθεί έγραψε μετά απο καιρό στο ημέρολόγιό της.
Δεν ξέρουμε τι έγραψε ... ξέρουμε μόνο πως ξεκινούσε ως εξης :
"Δεν έχω περάσει χειρότερα..
Γράψε και στείλε μας : τι μπορεί να έγραψε εκείνη τη μέρα στο ημερολόγιό της;
Λες και είχα πάρει απ' τα χέρια της Ελίνας τη σημαία με το όνομα Φροξυλάνθη και την ανέμιζα τώρα εγώ με γραμμένα επάνω τα κανονικά ονόματα των παιδιών όλης της τάξης μας. Και –παράξενο!- δεν την φοβόμουν πια την Ελίνα καθόλου! Δεν ήταν παρά ένα κακομαθημένο αγοροκόριτσο που κάποιος έπρεπε να το βάλει στη θέση του. Κι εγώ από δω κι εμπρός θα ήμουν ή δε θα ήμουν αόρατη όχι εξαιτίας της, μα μονάχα αν μου έκανε κέφι εμένα! Ξαφνικά είχα ξεχωρίσει για κάτι απ' τους υπόλοιπους της τάξης μας και το ακόμη πιο παράξενο ήταν πως για πρώτη φορά ένας που ξεχώριζε δε γινόταν στόχος για την Ελίνα και την παρέα της. Στην αρχή όταν τις έβλεπα μουδιασμένες, επειδή τις είχα ξαναδει έται, περίμενα ότι θα πάρουν φόρα ξανά όταν θα ξεχνιόταν το περιστατικό, όμως τίποτε δε συνέβαινε. Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατι μέχρι που άκουσα ένα τηλεφώνημα στο σπίτι μας
«Μα μη μου ζήτατε συγγνωμη, σας παρακαλώ... μητέρα είμαι κι εγώ» έλεγε η μαμά μου «σας καταλα. βαίνω, άλλωστε η Ελίνα, όπως μου λέει η δική μου κό ρη δεν ασχολείται πια με τρικλοποδιες" και Περίμενα να τελειώσει το πλεφώνημα και ύστερα πήγο και σταθηκα στη μισάνοιχτη πόρτα του γραφείου. «Μαμά, ; Η μαμα μου, που παίρνει συνήθως δουλειά και στο σπίτι, σηκωσε τα μάτια της από τον υπολογιστή.. -Τι θελεις; -Ποιος ήταν στο τηλέφωνο; και Η μαμά μου με κοίταξε λες και σκεφτόταν αν θα έπρεπε να μου απαντήσει ή να με ξαποστείλει λε γοντας μου πως δεν πρέπει να είμαι αδιάκριτη, «Η μαμά της Ελίνας» είπε τελικά, Δεν μπορούσα να πιστέψω στ' αυτιά μου Η μαμά της Ελίνας δεν ήταν απ' τις συνηθισμένες μαμάδες Ήταν διάσημη. Πολύς κόσμος την ήξερε και τη θαύμαζε. Αλλά στο σχολείο ήταν ακριβοθώρητη
Ούτε στις σχολικές γιορτές δεν την είχε δει ποτέ κανείς μαζί με τους άλλους γονείς. «Ένιωθε άσκημα γι' αυτό που έγινε όταν βρεθήκαμε μαζί στο γραφείο της διευθύντριας του σχολείου σας» συνέχισε η μαμά μου κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει το λόγο που έδειχνα τόσο έκπληκτη. «Βρεθήκατε μαζί;» «Φυσικά, ήταν υποχρέωση του σχολείου να καλέσει τους γονείς των παιδιών που εμπλέκονταν σε αυτό που συνέβη στο σχολικό και να κουβεντιάσει μαζί τους», «Και γιατί σου ζήτησε συγγνώμη;» «Γιατί παραφέρθηκε προσπαθώντας να δικαιολογήσει το παιδί της Πρώτη φορά μάλλον αναγκαζόταν να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τη συμπεριφορά της κόρης της. Βλέπεις εμείς οι γονείς τρομάζουμε όταν καταλάβουμε πως αυτό που έχουμε βαφτίσει παιδιάστικα καμώματα είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό, γιατί τότε πρέπει να ψάξουμε να βρούμε και τρόπους για να το αντιμετωπίσουμε», «Ήταν και οι γονείς της Ισιδώρας;» «Και βέβαια ήταν, αλλά εκείνοι δε θέλησαν να το συζητήσουν περισσότερο. Προτίμησαν να της αλλάξουν σχολείο». «Ναι, μας το είπε η δασκάλα μας, όμως πώς το ξέρουν πως δε θα υπάρχει κάποια άλλη σαν την Ελίνα στο καινούριο;» Η μαμά μου άνοιξε το στόμα της κάτι να πει, μα το μετάνιωσε. Σηκώθηκε, ήρθε κοντά μου και με αγκάλιασε. «Το κορίτσι μου μεγάλωσε» ψιθύρισε «και καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι να μη φεύγει κανείς μπροστά στα προβλήματα, αλλά να παίρνει τη ζωή στα χέρια του. Αν ήξερες πόσο περήφανη είμαι για σένα!» Την αγκάλιασα κι εγώ. «Κι εγώ είμαι περήφανη που έχω εσένα μαμά μου!» είπα δυνατά΄.
της Ελένης Δικαίου
εικονογράφηση: Λήδα Βαρβαρούση
.jpg)
